Osmanlıda oyun çok!

‘Osmanlıda oyun çok!” sözünü bilmeyen, yeri ve zamanı geldiğinde dile getirmeyen yok gibidir! Meselâ Osmanlının son Padişahı II. Abdülhamid (1842-1918) döneminde (1876-1909), saraya ya da genç generallerine (Jön Türkler) karşı olan muhalif şahsiyetler; gizli eller tarafından hemen ortadan kaldırılırdı! Cenaze merasimlerine çelenkler yollanır ve devlet erkanı topluca maktûl‘ün cenazesine katılır, seremoniler eşliğinde timsah gözyaşları dökerlerdi! Muhalif merhumun arkadaşları bu durumu, kendi aralarında “Osmanlıda oyun çok!” sözüyle tanımlarlardı. Aslında bu geleneksel sürecin kökeni, taa Osmanlının kuruluş sürecine kadar gider. Osmanlı sarayındaki baba-oğlu-evlat katilliği, işte bu geleneğin köksel-düşünsel temeline işaret etmektedir. Artık Osmanlı yok fakat yakın siyasal tarihe bakıldığında Osmanlı oyunlarının, Cumhuriyet döneminde de farklı versiyonlarla aynen devam ettiği anlaşılmaktadır. 

Örneğin 20 Haziran 1930‘da başlayan Kürtlerin Zilan ayaklanması, 12 Temmuz‘da kanlı bir şekilde bastırıldı. Akabinde Cumhurreisi M. Kemal; “çok partili sisteme geçildiğini”, dünya aleme bildirdi. İnönü’ye devrettiği devlet partisi CHP karşısında ise dava arkadaşı eski başbakanlardan Fethi Bey‘e (Okyar, 1880-1943), “Serbest Cumhuriyet Fırkasını” kurduttu. Dahası da var! Tarafsız olduğunu göstermek için, kız kardeşi Makbule Hanım’ı (Atadan) bile bu yeni partiye üye kaydetmişti. Seçimler sırasında memurların ve kolluk güçlerinin “Cumhuriyet Halk Fırkasının” aleyhine; “Serbest Cumhuriyet Fırkasının” lehine baskı yaptıkları haberleri, muhalif basına yansımıştı. “Son Posta” gazetesinde (12.10.1930),  İstanbul’daki yerel seçimlerle ilgili şu haber yer alıyordu: “Bir sandık memuru yakalandı. Donunun içinde rey pusulaları dolu idi.” Yine İzmir’deki seçimlerde, Serbest Fırka lehine 2 bin; Halk Fırkası için 19 bin oy atılmıştı. Fakat nasıl olduysa, sayımda, bu rakamların parti yerleri değişmişti! Dikkat edilecek olursa bütün bunlar, Osmanlıdan devralınan, Cumhuriyetteki ecdat oyunlarının devamıydı! Günümüze gelindiğinde bütün bunlar, Kasım 2015 seçimlerinde, sahneye konan muhtelif oyunları anımsatmaktadır. Dolayısıyla çeşitli özellikleri olan bu oyunların tümü, “Osmanlı oyunu” olarak tarihi literatürimize güncellenerek geçmiştir.

Tepede ayaşanan bu Osmanlı oyunları, daha çok Kürtler ve Aleviler üzerinden hayata geçirilmiştir. AKP Hükümetinden önceki iktidarlar, bu gibi oyunlarını Aleviler-Kürtler üzerinde oynarlarken, biraz daha özenle hareket ederlerdi. En azından mızrağı çuvalda gizleme yöntemine giderlerdi! Fakat 13 yıllık AKP Hükümeti, hiç bir takiyyeye başvurma gereği bile duymadan açıktan açığa ecdat oyunlarını sergilemekte bahis görmez! İstanbul’a yapılacak olan 3. köprüye Alevi-Kızılbaş kıyımcısı “Yavuz Sultan Selim” adı verilmedi mi? Okullarda ağırlaştırılmış “din dersi zorunluluğu” özellikle Aleviler için getirilmedi mi? Yine okullarda “4 gün ders, bir gün (Cuma) Cami” ziyaretinin yaygınlaştırılması hedeflenmiyor mu? 

Devlet destekli “Cami-Cemevi” projesi, Alevilerin entegresi için hayata geçirilmedi mi? En son olarak Maraş ve Sivas‘daki Kürt Alevilerinin yaşadıkları bölgelerde; Suriyeli mülteciler için sözde yeni kamplar inşa edilmiyor mu? Özellikle bu politik plan, ilk bakışta, oldukça masumane bir girişim gibi gözükmekte, fakat işin aslının böyle olmadığı bilinmektedir! Çünkü yapılacak olan bu mülteci kamplarında, içinde cihatçı örgütlerin barınacağı, kollanıp serpileceği, onlarca tuzak oyunu gizlenmektedir! 

Kuşku yok ki benzeri mülteci kampları, önümüzdeki günlerde, Kürt Alevilerin yoğun olarak yaşadıkları bölgelerde daha da yaygınlaşacaktır. Nitekim Kürt Alevileri göçe zorlanacak ve yerleşim birimleri bu politikayla istila edilecektir. Sonuç olarak bu politik oyunlarla Kürt Alevilerinin etnik-inançsal dönüşümleri hedeflenmektedir! İşte bundandır ki; Kürt Alevileri yeni bir Osmanlı oyunuyla karşı karşıyadılar! Çözümün ilk adımı demokratik direniştir!