Lütfen bekleyin.. Lütfen bekleyin..
AKP’li soysuz içişleri Bakanı Süleyman Soylu diyordu ki, „2017 kışı bittiğinde bahar geldiğinde esamesi okunmayacak PKK’nin. Kimse PKK’nin ismini ağzına alamayacak. Herkese beyaz kefen giydireceğiz!“ böyle diyordu. Kürt kentlerini, köylerini yakıp yıktılar. Her gün onlarca uçak kaldırdılar, binlerce kez Kürdistan dağları bombalandı. Binlercesi tutuklandı. On binlercesi gözaltına alındı. Yüz binlercesi işinden edildi.
Sanıyorlardı ki Kürtler boyun eğecek, diz çökecek ve teslim olacaklar. Gelin Amed’i, Kandil’i, Wan’ı, İstanbul’u, Rojava’yı yüzlerce merkezi görün ki, Kürtler, öylesine büyük direndiler ki. Öylesine ağır bedelleri ödeyip, büyük tehlikeleri göze aldılar ki, ne bir milim geri adım attılar özgürlük istençlerinden ne de vazgeçtiler mücadele etmekten.
Bu halkı ayağa kaldıran, bilinç veren, özgürlük mücadelesinin öznesi haline getiren Abdullah Öcalan; İmralı Zindanında direndi, direniyor. En sert direnişi gerilla dağda, halk ise Cizre, Nusaybin, Gever, Şırnak, Amed-Sur kentleri başta olmak üzere her yerde gösterdi. Zindanlarda binlerce tutsak başını dik tuttu, davasına bağlı kaldı. Eşbaşkanlar Selahattin Demirtaş ve Figen Yüksekdağ; Gültan Kışanak, İdris Baluken, Ferhat Encü ve diğerleri de boyun eğmedi. Kavga ezilenle ezenin, zulüm edenle mazlumun, direnenle teslim olanı, işbirlikçi ile özgürlük bilinci olanın kavgasıydı. Rojava’da YPG-YBŞ öncülüğünde DAİŞ çeteleri püskürtüldü. Minbic, Hasekê ve onlarca büyük yerleşim yeri işgalci DAİŞ çetelerinden temizlendi. Rojava devrimi Kuzey Suriye devrimine ve giderek Suriye devrimine dönüşüyor.
Şengal, Kerkük, Maxmur direnişi DAİŞ ve AKP çetelerini püskürttü. İşbirlikçi KDP çeteleri devreye girdi. Onlar da püskürtüldü. Direniş Başur’da da gelişti, zafer kazandı. Rojhilat vakur bir duruşla özgürlüğünü sabırla mayalıyor.
Metropollerdeki Kürtler özgürlüklerinden, ana topraklarından asla uzak düşmediklerini gösterdi. Sürgündeki Kürdistanlılar ve dostları hiç ama hiç durmadı. Şengal için, Kobanê için, Amed-Sur, Gever, Nusaybin, Şırnak için ayaktaydılar.
2017 Newrozu gösterdi ki Kürtler, bir yürek olmuş, birlik olmuş özgürlüklerine tutunmuş, sömürgecilere karşı boyun eğmeden yaşayacaklarını haykırıyor. Bitmek yok, durmak yok, yenilgi yok bu kavgada. Kavgayı büyüteceklerini haykırdılar bu Newroz’da. Kürdistan dağlarından Avrupa kentlerine, Rojava’dan Başur’a, Bakur’dan Rojhilata; İstanbul’dan Kars’a kadar „MUTLAKA KAZANACAĞIZ!“ diye haykırırken Kürdistan’ın özgür bir vatan olacağını dosta düşmana gösterdiler. Sandık olmadan da iradelerini
Kürtler, Newroz halkıdır. Alanlar Newroz alanları. Renkler Newroz renkleri. Dönüşü yok bu yolun. Her adımı büyük bedellere mal olsa da dönüşü yok bu yolu. Çünkü bir halkın kendi varlığını koruması ve özgürce yaşayabilmesi için Newroz yoluna düşmesi gerekiyordu. Hiç tartışmasız bu yol vardı. Yolda yürüyenler, düşenler, darda kalanlar oldu. Ama direniş hiç durmadı. Diriliş için başlayan direniş kurtuluş ve zafer yürüyüşüne dönüştü.
Peki işgalciler için durum nedir? Türk devletinin içine girdiği durumu herkes görüyor. Dünyaya rezil olmuş, bakanların uçaklarına ve Avrupa ülkelerine giriş izni verilmiyor. Herkes Erdoğan’ın diktatör ve faşist olduğunu söylüyor. Ekonomik kriz almış başını gidiyor. Darbe mekaniği öyle ya da böyle işliyor. Toplumsal huzursuzluk ve kutuplaşma derinleşiyor. Suriye’de batağa saplanmış. En yakın müttefikleri ile çelişki ve düşmanlık politikaları öne çıkıyor. Diğer sömürgeci devletlerin de durumu pek farklı değil. Dolayısıyla Kürtler Ortadoğu’daki halkların öncü demokrasi ve özgürlük gücü haline gelirken; Erdoğan’ın yönetimindeki Türkiye ise gericiliğin ve faşizmin temsilcisi olma yolunda ilerliyor. Yani durum şudur: Kürtler özgürlük için kazanmaya, sömürgecilik ve faşizm ise kaybetmeye başlamış durumdadır.
