Kırmızı Bülten

-kırmızı bültenle arıyor diktatör

arasın, daha çok arasın, belki bulur

ben, her zaman durduğum yerdeyim-

-hesabımız bitmedi seninle

kendini de yorma, beni de

ya sen, ya ben; dahası yok, teslim ol

giderayak, daha çok cana kıymadan

rengimi çalma, heyyy barbar soyu

heyyy, o piç tarihin o piç karası yalan

birimizden birimiz ancak diyorum sana

anla, anlamıyorsan da anla

sen, girinceye o kara toprağın altına

hesabımız, tümden görülür o vakit-

çıkmışım kırmızı bültene, çıkarın bakalım

başka da renk yokmuş gibi

sürgünde yirmi yıldan sonra, hem

gözlerimde ne çok büyütmüşüm hasreti

tam, on beş ila

yirmi iki buçuk yıl arasında

ancak kıymet biçmişler adiler

kırmızı da olsa, sıçayım bülteninize

bundan gayri

memlekette, bir derenin ağzında

balık tutmak için, çadır açma özlemi de

bir kalemde çıkmış oldu elimden

bir kaç yılı devirdikten sonra ancak

bakabilirmiş bir avukat

yani, daha da kabarıncaya dosya

iyice artıncaya deliller ve deliller

ya da ben, iyice bozuncaya

ağzımdan çıkıp, dökülen bütün harfleri…

sıralayıncaya tane tane, arka arkaya…

yerleştirinceye yerli yerine…

…

bi de bakmışım ki, yani

meşru meşhur olup, çıkmışım

zoraki bir hakimin karşısına

umarım, kadındır hakim; sistemden bihaber

kısa kesmiştir saçlarını

ve eteği dizüstüdür, dize gelmiş dizüstü

elbet, bir-iki lafım olur kendine…

erkekse eğer o hakim, erkekse eğer

daha da çok diyeceğim olur elbet

daiş karası sakalından tutup…

sürtünceye toprağa…

annem, bilmiyor henüz, bilmiyor

çıkar, giderim diye birgün

bekliyor annem, bekliyor sabırla

bekliyor hasretle, sevgi ile

umut besliyor annem, kendince

direnmek için umut

yaşamak için umut

görmek için umut

sevmek için umut illaki

inadına umut, büyür yüz yıldır

umut büyütüyor sürgünü…

ve kadını elbet…

asıl, bende de var ve dahası, sürgünüm

kahrolası sürgün

koca bir ömür karası

büyütüp çıkarmadan gün yüzüne

nazlı bir bebek gibi, çaktırmadan

asi, munzur yüzlü, hasretle beslediğim

öylece uyumak, bir yetim gibi

yaslanarak annemin göğsüne

hiç kimseye dokunmadan

bakmadan hiç bir piçin suratına

ve öylece ölmek de var, oracıkta

sessizce, ağız dolusu gülerek

beslediklerimin arasında, öylece

kimsesizce, güle güle, öylece ölmek…

iyi ki diyorum arada bir, iyi ki

kalem çıkmamış izimden ve dilimden

ve ben durmuşum sözümde ve kalemimde

ve namus bilmişim elbet

onur bilmişim verdiğim her sözü

ve dahası, yüz yıldır, kara yüz yıldır

kalem kızmamış, küsmemiş yüzüme hiç

burun bükmemiş, off-puff etmemiş yani

ve iyi ki elimde hala, elimde bir meşale

ve iyi ki de sivriltiyor ucunu hala

ve iyi ki de gürlüyor alevi durmadan

ve iyi ki de yanıyor canım, yansın

benzin dökmüş gibi ateşe

ve kalem sızlıyor ardımdan, sızlasın

ve döküyor gözyaşını… ve ben ağlıyorum

yaşıma başıma aldırmadan

bu kalemle ben, bu kalemle ben

hala yan yana isek eğer, kol kola isek bugün

daha çok hesap yaparım ben, daha çok

gülerek ve ağlayarak elbet, ağlayarak

ama diz çökmeden zalime

soy-sopun izini sürerek ve sorarak hesabını

hem bu kafa ile yaşadıkça bir yetim gibi

öylece öksüz, sahipsiz öylece

elbet, daha çok dert açarım başıma

daha çok dert, daha çok düşman demek

bilirim, bilirim elbet

ve daha çok namlu ezerim elbet

eritirim dişlerimin arasında zalimi

ve daha çok sınır delerim, delerim kanunu

nizamı, ve bin bir çeşit köleliğini bu çarkın

ve daha çok tükürürüm ağız dolusu

ve küfür ederim açıkça, sakınmadan kimseden

ve korkmadan elbet, korkmadan, en önemlisi

yumruğumu kaldırırım daha, daha yükseğe

güneş yüzü görmemiş o küfürleri

yüzlerine, yüzlerine hem de ağız dolusu

bütün o canilerin, ve o katillerin…

ve o çorbacıların da elbet

ve o çorbacıların da…sırtımızdan geçinen

bizden – sizden demeden, renk renk

yani, kendini ucuza satan o adilerin de

hesabını göreceğim elbet…

göreceğiz hep beraber…yürüyerek…

Ercan Cengiz

(Şafağa Gülen Ülkeyim)