Lütfen bekleyin..
Evîn Nejdat / Qamişlo - Jinha - Binlerce yıldır süren bir arayışın devamcılarıydı yarınını düşünmeden yollara çıkanlar. Erk zihniyetin açığa çıkacağı korkusuyla en vahşi yöntemlerle bastırmaya çalıştığı kadın hakikatini aramak ise her yüreğin göğüsleyebileceği bir mücadele değildi. Deniz, arayışını kalemi ve fotoğraf makinesiyle bütünleştirerek, denklanşöre her basışında ayrı bir hikayeyi konuk etti dünyamıza. Ortadoğu’da kadını köleleştirmeye çalışan DAİŞ çetelerinin saldırılarını anlatıyordu. Korkmadan yapıyordu bunu ve bu yüzden on binler çiçeklerle uğurladı onu.
Çeteler 3 Ağustos 2014’te Şengal’e saldırarak binlerce kadını kırımdan gerçirdi. Çeteler daha sonra, Maxmur Kasabası’na saldırmış ve orada yaşananları anlatan birkaç gazeteci sayesinde tüm dünya neler yaşandığını öğrenmişti. 8 Ağustos günü yine fotoğraf makinesini, kalemini yanına alan Deniz Fırat (Leyla Yıldıztan), çetelerin saldırılarında haber takip ederken havan topu düşmesi sonucu yaşamını yitirdi. Arkasında Gurbetelli Ersöz’den, Ayfer Serçe’den devraldığı mirası bırakmıştı.
4 kardeş, 4 mücadele
Deniz, 1984 yılında Wan’ın Ebex (Çaldıran) ilçesine bağlı Xecê Xatûn Köyü’nde yurtsever bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Ailesi devlet baskısından dolayı Federal Kürdistan Bölgesi’ne göç etmek zorunda kaldı. İlk olarak Deniz’in ablası Binevş Reşid, yönünü dağlara verdi. Ardından Deniz ve küçük kız kardeşi Sarya Reşo, 15 Ağustos 1992 yılında PKK’ye katıldı. 1999’da ise Binevş Sarya PKK’ye katıldı. Sarya ve Deniz uzun yıllar dağda birlikte mücadele etti. 4 kardeş bir daha hiç bir araya gelemedi fakat aynı düşte buluştular. Binevş Reşîd, hepsinden önce ölümsüzler kervanına katılmıştı. Binevş’in ardından Sarya Reşo, 8 Ağustos 1999’da Metina’da hayatını kaybetti. Deniz, yüreği özlem dolu kardeşlerinin yolunda ilerledi. Yıllarca Özgür Bası’nda çalışma yürüttü. Tarihin canlı tanığı ve sesi oldu. Deniz, kardeşi Sarya Reşo gibi 8 Ağustos’ta yaşamını yitirdi.
‘Elime kalemi aldığım zaman...’
Deniz bir gerilla, bir gezgin, bir savaşçı, bir gazeteciydi. Xakurê, Zelê, Zap, Botan, Faraşîn, Metîna, Xinêre, Qendîl ve Dola Eyşê dağlarının patikalarında nefessiz yürüdü. Yazmayı ne kadar sevdiğini ve nasıl bir anlam yüklediğini bir yazısında şöyle dile getirdi: “Elime kalemi aldığım zaman kağıtta bir şelale gibi akarak kâğıdı fethettiğimi düşünüyorum. Bazen yazmak için bir ressam gibi düşünmek gerekir. Ressam fırçayı kağıda her vurduğunda unutulmaz bir eser ortaya çıkarıyor. Bunun için her kural uzun bir gerçeklik ortaya çıkarıyor.”
‘Yüreğimizdeki aşkla bu yola koyulduk’
Yüreği gibi edebiyatı da güçlü olan Deniz, çıktığı yolculuğu ise şu sözlerle ifade ediyordu: “Bugün ben bir yolda isteğimle ilerliyorum. Bu yol zahmetli bir yol, Lolan Suyu’nun kenarında. Lolan balıkları misafirliğimi yapıyor. Kadın dengbêjlerimizin sade sesleriyle söylediği dengbêjleri dinliyorum. Kürtçe stranlarını dinlediğim zaman hayallere dalıp gidiyorum. Acaba bu geçtiğimiz yerlerde neler yaşanmış, bu yollarda, dere kenarlarında neler saklanmıştır. Koyların seslerini dinlediniz mi hiç? Bugün dağlarda bir gerilla gibi kadın özgürlük hareketinin yüzlerini arıyorum. Dağların güzelliği yerini kadının güzelliğine bırakmış. Her kadının farklı hikâyesi tarih yazıyor. Kadın gerillalar, ufuklarda yeni hayatlar temenni ediyor. Bu temennileri kendi yolları için saklıyorlar. Bêrîtan’ın izindekilerin temennileri gibi... Bu koylarda onların sesini arıyorum, Bêrîtan’ın yolundan gidenleri... Ben ve diğer kadınlar bize yazılan alın yazısını beğenmediğimiz için yüreğimizdeki aşk ile bu koylarda kaldık...”
